ಪ್ರೀತಿ, ಬದುಕು ಮತ್ತು ಹದ್ದು

-
ಜೊತೆಯಾಗಿ ನಡೆಯಬಹುದಾಗಿದ್ದ ದಾರಿ ಇನ್ನೂ ದೂರವಿತ್ತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದ.
ಯಾಕೆ? ಏನಾಯಿತು?
ಕೇಳೋಣವೆಂದರೆ ಅವನು ಹೀಗೆ ನಡುದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಒಂಟೊಂಟಿಯಾಗಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಸುಳಿವು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಾ ನನ್ನನ್ನು ಕದಲಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅವತ್ತು ಅವನು ಉಸಿರಿಗೆ ಉಸಿರು ತಾಕಿಸುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಿಂತು, ’ನಿಮ್ಮ ಹೆಸ್ರು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿಸೋಕೆ ಹೆಸರು, ದೇಹ, ವಿಳಾಸ, ಕೆಲಸ ಯಾವುದೂ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ, ಮನಸ್ಸಷ್ಟೇ. ಆ ಮನಸ್ಸನ್ನೇ ಇಷ್ಟು ಪಟ್ಟು ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು, ಪ್ರೀತಿ ಅನ್ನೋದನ್ನು ಈ ಬದುಕು ಬದ್ಕೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ ಕ್ಷಣದಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸಿಕೊಂಡೇ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ... ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಸಿಗಬಹುದಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದವನನ್ನು ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಪ್ರೀತಿ ಈ ಬದುಕಿಗೆ ಏನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿತು! ಬಹುಶಃ ಅವನು ಹೀಗೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಈ ಬದುಕನ್ನೇ ನಾನೆಲ್ಲೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ ಎನ್ನುವಂತಹ ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಅವನು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಬರೀ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನಷ್ಟೇ ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಬದುಕಿನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದ ಇಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ಅವನೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ನನಗೂ ಅವನ ಹೆಸರು ಕೇಳಬೇಕೆನ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಯಸದೇ ಬದುಕಿಗೆ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಈ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೇ ಈ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯ ತನಕ ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ... ಉಹ್ಞೂಂ, ನನಗೆ ಅವನಿಲ್ಲದೇ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಒಂದು ಕ್ಷಣವನ್ನು ಕೂಡಾ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಕೂಡಾ, ’ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನನಗೆ ಬದುಕಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೇ ನನಗೆ ಹೆದರಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ನನಗೆ ನೀನು ಸಿಕ್ಕುವವರೆಗೂ ಬದುಕೂ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೇ ಈ ಬದುಕೂ ನನ್ನದಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಈ ಬದುಕು ಮುಗಿದು ಹೋಗುವುದಿದ್ದರೂ ಅದು ನಿನ್ನೊಂದಿಗೇ ಆಗಿರಬೇಕು’ ಎಂದು ಅದೊಂದು ದಿನ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ದಿನದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕರಡಿ ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಕೊಂಡು ಅವನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ, ರೆಕ್ಕೆಯಗಲಿಸಿ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದ ಹದ್ದಿನ ನೆರಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಅವನು ಆ ನೆರಳು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸರಿದರೂ ಆ ಹದ್ದು ಅವನನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವಂತೆ, ನಾನು ಬಗ್ಗಿ ಅವನನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನಂತೆ ನನ್ನೆದೆಯೊಳಗೆ ಅವಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಅದರ ನೆರಳು ಅವನನ್ನು ನನ್ನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದೆಳೆದಂತೆ...
ಅವನನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡೇ ಹೋಗಿರಬೇಕು. ಆದರೂ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾಗ ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಕರೆಯಲಿಲ್ಲ?
ಆಗ ನಾನು ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನನ್ನು ಅವನು ಅದ್ಯಾವತ್ತೂ ಎಬ್ಬಿಸಿದವನಲ್ಲ. ಈಗಲೂ ಅದಕ್ಕೇ ಎಬ್ಬಿಸಿಲ್ಲವೇನೋ... ಆದರೂ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನನಗೆ ಇರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಅವನು ಹೋದಲ್ಲಿಗೇ ನಾನೂ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ಕಾಲು ಹಿಡಿದೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕನಸೊಂದನ್ನು ಜಾಡಿಸಿ ಒದ್ದು ಬಿಟ್ಟೆ.
ಎದುರಿಗೆ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಅವನ ನೆರಳು ಆಚೀಚೆ ಅಲುಗಾಡಿದಂತೆ... ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಒಣಗಿದ ಬೋಳು ತೆಂಗಿನ ಮರದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹದ್ದಿನ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹಸಿ ರಕ್ತ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಹಸಿವು...
-ಆರುಡೋ ಗಣೇಶ

ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು

ಕಾಮೆಂಟ್‌‌ ಪೋಸ್ಟ್‌ ಮಾಡಿ

ಈ ಬ್ಲಾಗ್‌ನ ಜನಪ್ರಿಯ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳು

ಅವನು ಅಪ್ಪ ಹೇಳಿದ ಆ ಮಾತನ್ನು ಮರೆಯದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ...

-
ಇಮೇಜ್
ಆಗ ನಾನು ಅರೆಕಾಲಿಕ ಸಿನಿಮಾ ಪತ್ರಕರ್ತನಾಗಿದ್ದೆ. ಆಗಾಗ ಸಿನಿಮಾದವರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗಲೇ ಒಮ್ಮೆ ದರ್ಶನ್ ಭೇಟಿಯಾಗುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕಿತು. ನಾನು ಶೂಟಿಂಗಿನಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ, ಶೂಟಿಂಗ್ ಸ್ಪಾಟಿಗೇ ಬನ್ನಿ. ಇಲ್ಲೇ ಮಾತನಾಡೋಣ ಎಂದರು. ಮಲ್ಲೇಶ್ವರ ಸಮೀಪದ ಗ್ರೌಂಡೊಂದರಲ್ಲಿ ಶೂಟಿಂಗ್ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವ ಸಿನಿಮಾ ಎಂದು ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಆ ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲಿ ಮಾನ್ಯ ಹೀರೋಯಿನ್‌. ದರ್ಶನ್‌ ಬ್ರೇಕ್‌ನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿದರು. ಹೇಗೂ ಬರೋದು ಬಂದಿದ್ದೇವಲ್ಲ, ಸಿಕ್ಕರೆ ಮಾನ್ಯಳ ಜೊತೆಗೂ ಮಾತನಾಡಿ ಒಂದು ಲೇಖನ ಬರೆಯಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡು, ದರ್ಶನ್ ಬಳಿ, ’ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾನ್ಯಳನ್ನು ಇಂಟ್ರಡ್ಯೂಸ್‌ ಮಾಡಿಕೊಡ್ತೀರಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆವು. ಆಕೆ ಬ್ರೇಕ್‌ನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕ್ಯಾರಾವಾನ್‌ನಲ್ಲಿ ರೆಸ್ಟ್‌ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ದರ್ಶನ್‌ ಕೂತಿದ್ದ ಜಾಗದಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲೇ ಆ ಕ್ಯಾರಾವಾನ್‌ ನಿಂತಿತ್ತು. ದರ್ಶನ್‌ ಆಯಿತು, ಪರಿಚಯಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಮಾತನಾಡಿ ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದಿತ್ತು. ಅದು ಅವರಿಂದ ಆಗದೇ ಇರುವ ಕೆಲಸವೇನೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ದರ್ಶನ್‌ ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ, ’ಸಿನಿಮಾಕ್ಕೆಷ್ಟು ಬೇಕೋ ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರ ನಾನು ನನ್ನ ಸಹನಟಿಯರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡೋದು. ಅದರಾಚೆಗೆ ನಾನು ಅವರ ಜೊತೆ ಕಾಂಟ್ಯಾಕ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳೋರು. ಊಟದ ತಟ್ಟೆ ಮುಂದೆ, ಹುಡುಗಿಯರ ಮುಂದೆ ಹೆಚ್ಚು ಹೊತ್ತು ಕೂರಬಾರದು ಅಂತ. ಅದನ್ನ...
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ

ಬೆಳಕಾದಳೇ ಅವಳು...?!

-
ಇಮೇಜ್
ಅದು ಎಂದಿನ ಸಂಜೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನನಗದು ಅಂದಾಜೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಎಂದಿನಂತೆಯೇ ಅವಳನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಲು ನಾನು ದೇವಸ್ಥಾನದ ಎದುರಿರುವ ಬನ್ನಿಮರದ ಕಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಬೆಳಗಿನ ಪೂಜೆ ಮಾತ್ರ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಪುರೋಹಿತರು ದೇವಸ್ಥಾನದ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋದರೆ ಮತ್ತೆ ಬರುವುದು ಮಾರನೇಯ ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆರು ಗಂಟೆಗೆ. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತೂ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಸುತ್ತೆಲ್ಲ ದೇವರೂ ಇಲ್ಲದ ಏಕಾಂತ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಭೇಟಿಗೆ ಅದು ಸರಿಯಾದ ಜಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳು ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುವ ದಾರಿಯಿಂದ ಕೆರೆಯತ್ತ ಹೋಗುವ ದಾರಿಗೆ ಎಡಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿಕೊಂಡು ಎರಡು ನಿಮಿಷ ನಡೆದರೆ ಈ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಎದುರಿರುವ ಬನ್ನಿಮರದ ಕಟ್ಟೆ ಸಿಕ್ಕುತ್ತಿತ್ತು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮೊದಲ ಭೇಟಿ ಆಗಿದ್ದೂ ಇಲ್ಲೇ. ಒಂದು ಸೋಮವಾರ ದೇವಸ್ಥಾನದ ದೇವರ ದರ್ಶನಕ್ಕೆಂದು ಬಂದವನಿಗೆ ಅವಳ ದರ್ಶನವಾಗಿತ್ತು. ಮೊದಲ ದರ್ಶನದಲ್ಲೇ ವರವೊಂದು ಸಿಕ್ಕ ಸೂಚನೆ... ಮೊದಲು ನಗು, ಆನಂತರ ಒಂದಷ್ಟು ದೀರ್ಘವಾದ ಮೌನ, ಮೌನವಿನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಸುಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮಾತಿನ ಗೆಜ್ಜೆಗಳ ಸಣ್ಣ ಸಪ್ಪಳ, ಆನಂತರ ಕೊನೆಯೇ ಇಲ್ಲವೆನ್ನುವಂತೆ ಆರಂಭವಾದ ಘಲ್‌ಘಲ್‌...  ಅಂದಹಾಗೇ, ಹೇಳಲು ಮರೆತಿದ್ದೆ. ಅವಳು ನೃತ್ಯ ಶಿಕ್ಷಕಿ. ಪಕ್ಕದ ಪಟ್ಟಣದಲ್ಲಿರುವ ನೃತ್ಯ ಶಾಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ನೃತ್ಯ ಶಿಕ್ಷಕಿಯಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ’ನೀವು?’ ನಾವಿಬ್ಬರೇ ಇದ್ದ ಏಕಾಂತ...
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ

ಸಾಯುವ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಸಂಜೆಯೊಂದರ...

-
ಇಮೇಜ್
ಅವತ್ತು ಸಂಜೆಗೇಕೋ ರಾತ್ರಿಯಾಗುವ ಮನಸ್ಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ನಾನು ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕು, ಪ್ರತೀದಿನ ದಕ್ಕದ ಏನನ್ನೋ ಇವತ್ತಾದರೂ ಮೊಗೆದು ಬುತ್ತಿಗೆ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಯಾವತ್ತು ನನಗೆ ಕಾಣ ಸಿಕ್ಕದ ಅವರನ್ನು ಇವತ್ತು ನೋಡಿ ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ರಾತ್ರಿಯಾಗದೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಸಮಯವಿದ್ದು ಯಾರ್ಯಾರು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕದ್ದು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಆಮೇಲೆ ಆ ಮಾತುಗಳ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿ ಯಾವತ್ತೂ ನಗದಂತೆ‌ ನಗಬೇಕು... ಹೀಗೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೊಯ್ದಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಏನೇನೋ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಸಂಜೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಹೀಗೆ... ಹೀಗೇ ಸಂಜೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದು ಬಿಡಬೇಕು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಅಲ್ಲೇ ಇರುವಲ್ಲೇ ನಿಂತುಕೊಂಡಿತು. ಗಡಿಯಾರಕ್ಕೆ ಇದು ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಗೊತ್ತಾಗುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾರ ಮನಸ್ಸನ್ನೂ ಅರಿಯದ ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಏಕೈಕ ವಸ್ತು... ಉಹ್ಞೂಂ, ವ್ಯಕ್ತಿಯೆಂದರೆ ಅದು ಈ ಗಡಿಯಾರವೇ! ಯಾರು ಸಾಯಲಿ, ಯಾರು ಹುಟ್ಟಲಿ, ಹುಟ್ಟದಿರಲಿ,  ನಗು, ಅಳು, ಏನೂ ಇಲ್ಲದ ನಿರ್ವಾತ... ಅದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ನೋಡದ, ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದ ಗಡಿಯಾರ ಮುಳ್ಳುಗಳ ಮನಸ್ಸೊಂದನ್ನು ಮಾತ್ರವೇ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡಂತೆ... ಉಹ್ಞೂಂ ನೀ ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬರಬೇಕೆಂದರೆ ಬರಬೇಕಷ್ಟೇ ಎನ್ನುವಂತೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಯಾರೇನಾದರೂ ಆಗಲಿ ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಆಗಬೇಕಷ್ಟೇ ಎನ್ನುವುದೊಂದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬೇರೆಯವರ ಮನಸ್ಸು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಏನಾಗಬೇಕಿದೆ. ಆ...
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ