ಪ್ರೀತಿ, ಬದುಕು ಮತ್ತು ಹದ್ದು

-
ಜೊತೆಯಾಗಿ ನಡೆಯಬಹುದಾಗಿದ್ದ ದಾರಿ ಇನ್ನೂ ದೂರವಿತ್ತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೇ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದ.
ಯಾಕೆ? ಏನಾಯಿತು?
ಕೇಳೋಣವೆಂದರೆ ಅವನು ಹೀಗೆ ನಡುದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಒಂಟೊಂಟಿಯಾಗಿಸಿ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಸುಳಿವು ಕನಸಿನಲ್ಲಿ ಕೂಡಾ ನನ್ನನ್ನು ಕದಲಿಸಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅವತ್ತು ಅವನು ಉಸಿರಿಗೆ ಉಸಿರು ತಾಕಿಸುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದು ನಿಂತು, ’ನಿಮ್ಮ ಹೆಸ್ರು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿಸೋಕೆ ಹೆಸರು, ದೇಹ, ವಿಳಾಸ, ಕೆಲಸ ಯಾವುದೂ ಮುಖ್ಯವಲ್ಲ, ಮನಸ್ಸಷ್ಟೇ. ಆ ಮನಸ್ಸನ್ನೇ ಇಷ್ಟು ಪಟ್ಟು ನಾನು ನಿಮ್ಮನ್ನು, ಪ್ರೀತಿ ಅನ್ನೋದನ್ನು ಈ ಬದುಕು ಬದ್ಕೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ ಕ್ಷಣದಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸಿಕೊಂಡೇ ಬಂದಿದ್ದೇನೆ... ನನಗೆ ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಸಿಗಬಹುದಾ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದವನನ್ನು ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳೂ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ಹೂಂಗುಟ್ಟಿ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಆರಂಭವಾದ ಪ್ರೀತಿ ಈ ಬದುಕಿಗೆ ಏನೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟಿತು! ಬಹುಶಃ ಅವನು ಹೀಗೆ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ನನ್ನ ಮೇಲಿನ ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಈ ಬದುಕನ್ನೇ ನಾನೆಲ್ಲೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆನೇನೋ ಎನ್ನುವಂತಹ ಸಾರ್ಥಕತೆಯನ್ನು ಅವನು ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ. ಬರೀ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನಷ್ಟೇ ನೆಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಬದುಕಿನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದ ಇಷ್ಟು ದೂರದಲ್ಲಿ ಅವನೂ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಕೇಳಲಿಲ್ಲ, ನನಗೂ ಅವನ ಹೆಸರು ಕೇಳಬೇಕೆನ್ನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಬಯಸದೇ ಬದುಕಿಗೆ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಈ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೇ ಈ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯ ತನಕ ನಡೆಯುತ್ತೇನೆ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತೆಂದರೆ... ಉಹ್ಞೂಂ, ನನಗೆ ಅವನಿಲ್ಲದೇ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಒಂದು ಕ್ಷಣವನ್ನು ಕೂಡಾ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಕೂಡಾ, ’ನಿನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನನಗೆ ಬದುಕಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೇ ನನಗೆ ಹೆದರಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ, ನನಗೆ ನೀನು ಸಿಕ್ಕುವವರೆಗೂ ಬದುಕೂ ಸಿಕ್ಕಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯೊಂದಿಗೇ ಈ ಬದುಕೂ ನನ್ನದಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಈ ಬದುಕು ಮುಗಿದು ಹೋಗುವುದಿದ್ದರೂ ಅದು ನಿನ್ನೊಂದಿಗೇ ಆಗಿರಬೇಕು’ ಎಂದು ಅದೊಂದು ದಿನ ಬೆಟ್ಟದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ದಿನದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕರಡಿ ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಮಲಗಿಕೊಂಡು ಅವನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ, ರೆಕ್ಕೆಯಗಲಿಸಿ ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದ್ದ ಹದ್ದಿನ ನೆರಳು ಸರಿಯಾಗಿ ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಅವನು ಆ ನೆರಳು ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸರಿದರೂ ಆ ಹದ್ದು ಅವನನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವಂತೆ, ನಾನು ಬಗ್ಗಿ ಅವನನ್ನು ಪುಟ್ಟ ಮಗುವಿನಂತೆ ನನ್ನೆದೆಯೊಳಗೆ ಅವಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಅದರ ನೆರಳು ಅವನನ್ನು ನನ್ನ ಅಪ್ಪುಗೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದೆಳೆದಂತೆ...
ಅವನನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡೇ ಹೋಗಿರಬೇಕು. ಆದರೂ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವಾಗ ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆಯಬಹುದಿತ್ತು. ಯಾಕೆ ಕರೆಯಲಿಲ್ಲ?
ಆಗ ನಾನು ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದೆ. ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನನ್ನು ಅವನು ಅದ್ಯಾವತ್ತೂ ಎಬ್ಬಿಸಿದವನಲ್ಲ. ಈಗಲೂ ಅದಕ್ಕೇ ಎಬ್ಬಿಸಿಲ್ಲವೇನೋ... ಆದರೂ ಅವನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನನಗೆ ಇರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ, ಅವನು ಹೋದಲ್ಲಿಗೇ ನಾನೂ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ಕಾಲು ಹಿಡಿದೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಕನಸೊಂದನ್ನು ಜಾಡಿಸಿ ಒದ್ದು ಬಿಟ್ಟೆ.
ಎದುರಿಗೆ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಅವನ ನೆರಳು ಆಚೀಚೆ ಅಲುಗಾಡಿದಂತೆ... ಕಿಟಿಕಿಯಿಂದಾಚೆಗೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ಒಣಗಿದ ಬೋಳು ತೆಂಗಿನ ಮರದ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಹದ್ದಿನ ಕೊಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಹಸಿ ರಕ್ತ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದರ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಹಸಿವು...
-ಆರುಡೋ ಗಣೇಶ

ಕಾಮೆಂಟ್‌ಗಳು

ಕಾಮೆಂಟ್‌‌ ಪೋಸ್ಟ್‌ ಮಾಡಿ

ಈ ಬ್ಲಾಗ್‌ನ ಜನಪ್ರಿಯ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳು

ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಶರತ್‌ ಸಾವಿನೆದುರು ಅದೆಷ್ಟು ಅಸಹಾಯಕ!!

-
ಇಮೇಜ್
ಸಾವು ಸೆಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ ಕುಳಿತಿತ್ತು. ನಿನ್ನ ಕನಸುಗಳೇನು, ನಿನ್ನ ಉದ್ದೇಶವೇನು, ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮುಂದಿರುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳೇನು, ನೀನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬಂದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ನಂಬಿಕೊಂಡವರಿಗೆ, ಪ್ರೀತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗುವುದಿಲ್ಲವಾ, ನೀನಿಲ್ಲದೇ ಅವರು ಹೇಗೆ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ಯಾವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನೂ ಸಾವು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣೀರು, ಇದೊಂದು ಸಾರಿ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಡು ಎಂದು ದಯನೀಯವಾಗಿ ಮುಗಿದ ಕೈ... ಯಾವುದನ್ನೂ ನೋಡುವುದಿಲ್ಲ. ಬರಬೇಕೆಂದರೆ ನೀನು ಬರಬೇಕಷ್ಟೇ ಎಂದು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಹಾಗಿಲ್ಲದೇ ಹೋಗಿದ್ದರೆ ಖುಷ್ಕುಷಿಯಾಗಿ ಜಲಪಾತದೆದುರು ನಿಂತುಕೊಂಡು ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಶರತ್‌ ಅದ್ಯಾಕೆ ಹಾಗೆ ಬಿದ್ದು ಸಾವಿನೊಂದಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೇಳಿ?! ಆತ ಸಾಯುವುದಕ್ಕೆಂದು ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಹಾಗೆ ಹೋಗಿದ್ದರೂ ಆತ ಇಷ್ಟು ಚೆಂದದ ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಬದುಕಬೇಕು, ಬದುಕಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಬಣ್ಣ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಕನಸುಗಳೊಂದಿಗೇ ಭದ್ರಾವತಿಯ ಶರತ್‌ ಜಲಪಾತದೆದುರು ಇರುವ ಬಂಡೆಗಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದಾನೆ. ಹೀಗೆ ನಿಂತವನೆದುರಿಗೇ ’ಸಾವು’ ತನ್ನ ಅಪ್ಪುಗೆಗೆಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹೊಂಚು ಹಾಕಿ ಕುಳಿತಿತ್ತು ಎಂದು ಶರತ್‌ಗಾಗಲೀ, ಶರತ್‌ ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಸ್ನೇಹಿತನಿಗಾಗಲೀ ಕಾಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ... ಕಾಣಿಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೂ ಇಲ್ಲ.
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ

ಒಂಟಿತನ ಎಂದರೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯಿಂದ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುವುದಾ?!

-
ಇಮೇಜ್
ಕೆಲವರನ್ನು ಗಮನಿಸಿ ನೋಡಿ. ಅವರ ಒಂಟಿತನ ಎನ್ನುವುದು ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯಲಿಕ್ಕೆಂದು ಅವರೇ ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡ ಒಂದು ಗುರಾಣಿಯಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ! ಅವರ ಬದುಕು ಅವರ ಇಷ್ಟ ಎನ್ನುವುದೇನೋ ಸರಿ. ಹಾಗೆಂದು ನೀನು ನಿಭಾಯಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಮಾತ್ರ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ’ಒಂಟಿತನ’ದ ಬದುಕು ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳುವುದೇಕೆ? ನನಗೆ ಯಾರೂ ಬೇಡ, ನಾನು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಬದುಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವಂತಹ ಮಾತುಗಳು ಯಾರೋ ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಕಷ್ಟ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ನೆನಪಾಗುವುದೇಕೆ?! ಅಂದರೆ ಸುಖ ಇದೆ, ನೆಮ್ಮದಿ ಇದೆ ಎನ್ನುವಾಗ ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೂ ಇರುವ ಇಂತಹವರು, ಯಾರೋ ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಬಂದಾಗ ಮಾತ್ರ ಒಂಟಿತನದೆಡೆಗೆ ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುವ, ಈ ಮೂಲಕ ತಾನು ಒಂಟಿ ಬಾಳು ಬಾಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ, ನನಗೆ ಏಕಾಂಗಿಯಾಗಿರುವುದೇ ಇಷ್ಟ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. ಒಬ್ಬನೇ. ಜೊತೆಗೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಯಾರ ಹಂಗೂ ಇಲ್ಲದೆ ನನಗೆ ಹೇಗನ್ನಿಸುತ್ತದೆಯೋ ಹಾಗಿದ್ದು ಬಿಡಬಹುದು. ಇದನ್ನೇ ’ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕು’ ಎನ್ನುವುದಾ? ಇದರ ಇನ್ನೊಂದು ಹೆಸರೇ ಒಂಟಿತನವಾ? ಹೌದು, ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇದು ಅದೇ. ಇಡೀ ಲೋಕವೇ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ಅದರಾಚೆಗೆ ಬಂದು ನಾನೊಬ್ಬನೇ ನನಗನ್ನಿಸಿದಂತೆ ನನ್ನದೇ ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಒಂಟಿತನ; ಏಕಾಂಗಿ ಬದುಕು. ಈ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಎಂತಹದ್ದೇ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದರೂ ನನಗೆ ಯಾರೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಬೇಡ ಎನ್ನುವಂತಹ ನಿರ್ಧಾರದೊಂದಿಗೇ ಒಂಟಿತನದ ಬದುಕು ಹೆಜ
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ

ಈಗ ಆರು ಪಾಸಾಗಿ ಏಳು...

-
ಇಮೇಜ್
ಪರೀಕ್ಷೆಗಳೆಲ್ಲ ಮುಗಿದಿರುತ್ತವೆ. ರಿಸಲ್ಟು ಕೊಡುವ ಏಪ್ರಿಲ್ ಹತ್ತನೇ ತಾರೀಖಿಗೆ ಇನ್ನೂ ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ದಿನವಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಗ್ಯಾಪಿನಲ್ಲಿ ಟೀಚರ‍್ರುಗಳಿಗೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆ ನೋಡುವ ಕೆಲಸವಿರುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ರಜೆ ಘೋಷಣೆ ಆಗದೇ ಇದ್ದರೂ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ರಜೆ... ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಮಾತಿಗೆ ಸಿಕ್ಕು, ‘ನೀನು ಎಷ್ಟನೇ ಕ್ಲಾಸು?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ, ರಿಸಲ್ಟ್ ಬಾರದೇ ಇದ್ದರೂ ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸು ಪಾಸೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ ಎನ್ನುವ ಭರ್ತಿ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ‘ಆರನೇ ಕ್ಲಾಸು’ ಎಂದು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಕೇಳಿದವರಿಗೆ ಏಪ್ರಿಲ್ ಹತ್ತಕ್ಕೆ ರಿಸಲ್ಟ್ ಎನ್ನುವುದು ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ, ಗೊತ್ತಿದ್ದೂ ನೆನಪಿಲ್ಲದೇ ಹೋದರೂ ಅದು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳುವ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಹುಟ್ಟುವ ಅನುಮಾನವೇನೋ ಎನ್ನುವಂತೆ, ‘ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸು ಪಾಸಾಗಿ ಆರಾ? ಅಥವಾ ಆರು ಪಾಸಾಗಿ ಏಳಾ?’ ಎಂದು ಅವರು ಕೇಳುವುದು, ನಾವು ಮತ್ತೆ ಸಮಜಾಯಿಷಿ ಕೊಡುವುದು... ಜೂನ್ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಲೆಗಳು ಆರಂಭವಾಗಿ ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ದಿನ ಕಳೆಯುವವರೆಗೂ ಇದು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬದುಕಿನ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕಾಣಸಿಗುವ ಪ್ರತೀ ವರ್ಷದ ಮಾರ್ಚ್-ಏಪ್ರಿಲ್ ತಿಂಗಳ ನೆನಪುಗಳು. ಇದೊಂದು ರೀತಿಯ ಗೊಂದಲದ ಪಿರಿಯಡ್ಡು. ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆದ ನಮಗೂ ಗೊಂದಲವೇ. ಎಷ್ಟನೇ ಕ್ಲಾಸು ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವವರಿಗೂ ಗೊಂದಲ ಮತ್ತು ಅನುಮಾನ. ಆಗ ಈಗಿನ ರೀತಿ ಸಣ್ಣ ಕ್ಲಾಸಿನ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲರನ್ನೂ
ಇನ್ನಷ್ಟು ಓದಿ